بسم الله الرحمن الرحیم

گفتیم انسان با عمل به قران ،به شناخت خود و به معرفت خدا دست پیدا می کند و

راز خلقت خود را می یابد .و در وجود خود ساکن شده و به آرامش واقعی می رسد . کسی که نتواند به این آرامش حقیقی دست پیدا کند ؛هرگز اطرافیانش و جاذبه های فانی دنیا ، نمی توانند درون او را به آرامش واقعی برسانند .

چیزی که خود سرد است و فاقد گرمی است ؛ چگونه می تواند به شیئ سرد ، حرارت بدهد .

هر چیزی که رنگ معنا و معنویت در آن نباشد ، در بطنش فاقد آرامش است و نمی تواند تو را به آرامش واقعی برساند ؛ اگر چه برای ساعتی تو را به آرامش می رساند ، اما این یک آرامش کاذبانه و وهمی است ، چون بعد از اتمام آن ، تو با کوچکترین مشکل و مصیبتی فورا وجودت ناآرام و مضطرب می شود .

اما کسی که با معرفت نفس و شناخت خود توانسته باشد به آرامش درونش برسد  ؛ می تواند این آرامش را هم به دیگران منتقل کند . شما دیدید افرادی که رنگ درون آنها به رنگ معنا ست و شما در کنار آنها احساس آرامش می کنید و یا افرادی که در درون فاقد معنویت هستند و شما وقتی به آنها می رسید در وجودتان احساس نا آرامی می کنید ؛ چون این آرامش یا عدم آرامش ، در درون آنهاست  ، یعنی روشنایی یا تاریکی وجودشان ، به شما انرژی مثبت یا منفی می دهد ؛ برای همین اسلام در این رابطه ما را از دوست و همنشین بد باز می دارد .

بسم الله الرحمن الرحیم

شما در عالم ماده هیچگاه بدون شناخت غذا نمی خورید ؛ در عالم معنا هم بدون شناخت نمی توان به روح غذا داد .

در عالم ماده شما اول غذا و رابطه ی آن را با بدنتان می شناسید ، بعد آن را طلب می کنید و می خورید و به دنبال آن هم رشد می کنید .

در عالم معنا هم شما غذای روح (قران ) را و رابطه ی آن را با روحتان می شناسید ، بعد آن را طلب می کنید و اشتیاق پیدا می کنید آن را با تدبّر بخوانید .

آن وقت به دنبال این تدبّر ، معرفت شما به آیات قران بالا می رود و .....

معرفت که بالا رفت ؛ به قران عشق پیدا می کنید و جذبه ی قران شما را می گیرد و قران خود را بر شما باز می کند .

 چون قران زنده است و هر کس که با قران مأنوس شود ، با قران زنده می شود و

 حیات می یابد و در درون باز می شود و دکمه های کامپیوتر وجودش را می یابد .